Oto wybrane fotografie na których możecie obejrzeć naszą ekipę podczas ekspedycji. Zdjęcia wybrałem tak, aby zilustrować dziennik wyprawy i nasze przygody. Proponuję oglądać zdjęcia po lekturze dziennika wyprawy. Życzę miłych wrażeń! Rafał Król
Trzeba się spieszyć nawet w trudnym terenie. Odpływ trwa tylko kilka godzin.
Odciągamy namioty i zabezpieczamy obóz przed wiatrem czym się da.
Kolejna malownicza przełęcz.
Pierwsze kilometry pokazują nam że tutaj szlaku nie będzie.
Podejście na lodowcu Drangajokull.
Wszystko mokre od opadu marznacego deszczu. Zostawiamy mokre rzeczy w przedsionku.
Ponad 500 m przewyższenia. W tle kolejni podchodzący.
But pęknięty na podeszwie wzdłóż stopy.
Woda w du zym basenie ma przez cały rok 38C.
Przeprawa przez most z bali dryftowych.
Przeszliśmy! Buziak z radości.
Na lodowcu siedem osó musi iść w jednym tempie.
W końcu, po dwóch dniach widać fjord i zejście.
Przełeęcz to zawsze dobre miejsce na biwak.
Witaminy! Po tylu dniach! Jak tu się powstrzymać?
Dom latarnika od strony lądu to osłonięte miejsce dobre na posiłek.
But po prowizorycznej naprawie.
Przeprawa przez deltę. Idzie przypływ.
Wnętrze baraku – reliktu Zimnej Wojny.
Przeprawa przez deltę.
Obejście jeziora.
Kąpiel po tylu dniach wzmacnia nasze morale.
Białe niczym kości wielorybów belki drewna dryftowego.
Okazały murowany dom latarnika to jedyna murowana budowla.
Podejście na garb. Hornbjarg.
Lotnisko w Isafjordur. Tutaj następuje finalne pakowanie na wyprawę.
Dotarliśmy do lodowca. Trzeba się przebrać.
Jokullbunga to najwyższy punkt na całym Hornstrandirze. Na szczycie jesteśmy już podczas załamania pogody.
Sprawna akcja zjazdowa.
Na Hornstrandirze nie ma problemów z wodą.
Po ustąpieniu wody otwiera się przed nami tunel między skałami.
Warto było przeprawiać się przez deltę, żeby ominąć takie kaniony.
Po wulkanicznym piachu moża wędrować bez sandałów.
Ostrożne rozstawianie namiotów na wietrze.
Tutaj morze wyrzuca przedziwne ogranzimy na brzeg.
Cała ekipa na tle fjordu w Isafjordur.
Wieje i pada. Łatwo o odmrożenia.
Połać śniegu pod barierą skalną.
Kolejna zatoka.
Nadbrzeżne skały.
Skalny płaskowyż wita nas wzbierajacymi jeziorami i rzekami.
Widok w dół. Ponad 400 m!
Pomost w zatoce Latral.
Wśród traw podgląa nas sporo polarnych lisków.
Hornbjarg od strony doliny.
Ponton rozwozi ludzi i ładunki do zatok.
Wędrówka przez strefę zalewaną podczsa przypływów.
Wiatr miota nami na skalnym pustkowiu.
Odpoczynek na lodowcu.
Po dobie podróży i braku snu z radością znajdujemy miejsce na biwak.
Rozlewisko do pokonania.
Tędy da sięprzejść tylko podczas odpływu.
Najlepszym miejscem na nocleg jest połać śniegu.
Amerykańska baza radarowa – budynek z betonowych prefabrykatów.
Nasze obozowisko widzane z moreny.
Cała ekipa z bagażami w pontonie. Ciasno.
Buty pękają od ostrych skał.
Dokładnie tą ścianę musimy pokonać.
Czekamy na busa. Przerwa na suszenie namiotów i posiłek.
Ścieżka wśró bażyn.
Robi się bardzo zimno. To od lodowca, którego jeszcze nie widać.
Wieczorne fotografowanie.
W ścianie.
Na Hornbjargu.
Jedna z wielu przepraw przez rzekę.
Taki żarcik. To nie plaża z deską surfingową ale materac do spania. Jest aż 4C.
Po cały dniu wędróki nie widać żadnego końca.
Staramy sięzabezpieczyć bagaże przed marznącym deszczem.
Próa budowania okularó na lodowiec dla zapominalskiego.
Fantastyczny, surrealistyczny wodospad spadający wprost na plażę.
Obniżenie terenu i zlewisko wielu strumieni.
W końcu zatoka z basenami geotermalnymi.
Zejście do drogi krajowej. Do Isafjordur jest prawie tak daleko do Reykjaviku. Droga wzdłuż fjordów jest wiele razy dłuższa niż w linii prostej.
Nasze cieżkie plecaki i trasa zostawiają ślady na plecach.
Kolejne rumowsko do pokonania.
Rzeki do pokonania.
W dolinach często czeka nas przeprawa przez bagno.
Spoglądanie w przepaść.
Wchodzimy na statek.
Zachód słońca przy Hornbjargu.
Domek ratunkowy z panelem słonecznym.
Biwak ponad jeziorem.
Wieczorne dmuchanie materca.
W końcu z drugiej strony bariery skalnej.
Sprzęt do asekuracji oraz raki są absolutnie niezbędne.
Rzadkość – ruiny osady.
Po tej pochylni latarnik wciąga zapasy które przypływają łodzią.
Po kilkunastu godzinach wędrówki przez lodowiec rozbijamy się przy pierwszych skałach.
