Oto wybrane fotografie na których możecie obejrzeć naszą ekipę podczas ekspedycji. Zdjęcia wybrałem tak, aby zilustrować dziennik wyprawy i nasze przygody. Proponuję oglądać zdjęcia po lekturze dziennika wyprawy. Życzę miłych wrażeń! Rafał Król
Nasze obozowisko widzane z moreny.
Podejście na lodowcu Drangajokull.
Fantastyczny, surrealistyczny wodospad spadający wprost na plażę.
Cała ekipa na tle fjordu w Isafjordur.
Na Hornstrandirze nie ma problemów z wodą.
Rzeki do pokonania.
Jedna z wielu przepraw przez rzekę.
Zachód słońca przy Hornbjargu.
Wieczorne fotografowanie.
Dom latarnika od strony lądu to osłonięte miejsce dobre na posiłek.
Rzadkość – ruiny osady.
Tędy da sięprzejść tylko podczas odpływu.
W ścianie.
Na lodowcu siedem osó musi iść w jednym tempie.
Sprzęt do asekuracji oraz raki są absolutnie niezbędne.
Skalny płaskowyż wita nas wzbierajacymi jeziorami i rzekami.
Rozlewisko do pokonania.
Warto było przeprawiać się przez deltę, żeby ominąć takie kaniony.
Buty pękają od ostrych skał.
Staramy sięzabezpieczyć bagaże przed marznącym deszczem.
Obniżenie terenu i zlewisko wielu strumieni.
Wnętrze baraku – reliktu Zimnej Wojny.
But pęknięty na podeszwie wzdłóż stopy.
Ostrożne rozstawianie namiotów na wietrze.
Widok w dół. Ponad 400 m!
Przeprawa przez deltę. Idzie przypływ.
Kolejna malownicza przełęcz.
Na Hornbjargu.
But po prowizorycznej naprawie.
Po ustąpieniu wody otwiera się przed nami tunel między skałami.
Dokładnie tą ścianę musimy pokonać.
Hornbjarg od strony doliny.
Czekamy na busa. Przerwa na suszenie namiotów i posiłek.
Woda w du zym basenie ma przez cały rok 38C.
Ścieżka wśró bażyn.
Przeszliśmy! Buziak z radości.
Wędrówka przez strefę zalewaną podczsa przypływów.
Domek ratunkowy z panelem słonecznym.
Sprawna akcja zjazdowa.
Wieczorne dmuchanie materca.
Spoglądanie w przepaść.
Trzeba się spieszyć nawet w trudnym terenie. Odpływ trwa tylko kilka godzin.
Przeprawa przez deltę.
Próa budowania okularó na lodowiec dla zapominalskiego.
Najlepszym miejscem na nocleg jest połać śniegu.
Kolejna zatoka.
Kąpiel po tylu dniach wzmacnia nasze morale.
Białe niczym kości wielorybów belki drewna dryftowego.
Obejście jeziora.
Podejście na garb. Hornbjarg.
Wśród traw podgląa nas sporo polarnych lisków.
Wchodzimy na statek.
Nasze cieżkie plecaki i trasa zostawiają ślady na plecach.
Robi się bardzo zimno. To od lodowca, którego jeszcze nie widać.
Odpoczynek na lodowcu.
Witaminy! Po tylu dniach! Jak tu się powstrzymać?
Zejście do drogi krajowej. Do Isafjordur jest prawie tak daleko do Reykjaviku. Droga wzdłuż fjordów jest wiele razy dłuższa niż w linii prostej.
W końcu z drugiej strony bariery skalnej.
Biwak ponad jeziorem.
Kolejne rumowsko do pokonania.
Po wulkanicznym piachu moża wędrować bez sandałów.
Ponad 500 m przewyższenia. W tle kolejni podchodzący.
Taki żarcik. To nie plaża z deską surfingową ale materac do spania. Jest aż 4C.
Pierwsze kilometry pokazują nam że tutaj szlaku nie będzie.
Po cały dniu wędróki nie widać żadnego końca.
Pakowanie nadbagażu na lotnisku w Warszawie.
Tutaj morze wyrzuca przedziwne ogranzimy na brzeg.
W końcu, po dwóch dniach widać fjord i zejście.
Połać śniegu pod barierą skalną.
Po dobie podróży i braku snu z radością znajdujemy miejsce na biwak.
Wiatr miota nami na skalnym pustkowiu.
Przeprawa przez most z bali dryftowych.
Okazały murowany dom latarnika to jedyna murowana budowla.
Odciągamy namioty i zabezpieczamy obóz przed wiatrem czym się da.
W końcu zatoka z basenami geotermalnymi.
Jokullbunga to najwyższy punkt na całym Hornstrandirze. Na szczycie jesteśmy już podczas załamania pogody.
Nadbrzeżne skały.
W dolinach często czeka nas przeprawa przez bagno.
Lotnisko w Isafjordur. Tutaj następuje finalne pakowanie na wyprawę.
Po kilkunastu godzinach wędrówki przez lodowiec rozbijamy się przy pierwszych skałach.
Amerykańska baza radarowa – budynek z betonowych prefabrykatów.
Po tej pochylni latarnik wciąga zapasy które przypływają łodzią.
Pomost w zatoce Latral.
Dotarliśmy do lodowca. Trzeba się przebrać.
Wszystko mokre od opadu marznacego deszczu. Zostawiamy mokre rzeczy w przedsionku.
