Oto wybrane fotografie na których możecie obejrzeć naszą ekipę podczas ekspedycji. Zdjęcia wybrałem tak, aby zilustrować dziennik wyprawy i nasze przygody. Proponuję oglądać zdjęcia po lekturze dziennika wyprawy. Życzę miłych wrażeń! Rafał Król
Skalny płaskowyż wita nas wzbierajacymi jeziorami i rzekami.
Cała ekipa na tle fjordu w Isafjordur.
W ścianie.
Jedna z wielu przepraw przez rzekę.
Przeprawa przez deltę.
Ostrożne rozstawianie namiotów na wietrze.
Kąpiel po tylu dniach wzmacnia nasze morale.
Rzeki do pokonania.
Lotnisko w Isafjordur. Tutaj następuje finalne pakowanie na wyprawę.
Dom latarnika od strony lądu to osłonięte miejsce dobre na posiłek.
Wędrówka przez strefę zalewaną podczsa przypływów.
Obejście jeziora.
Wśród traw podgląa nas sporo polarnych lisków.
Wiatr miota nami na skalnym pustkowiu.
Cała ekipa z bagażami w pontonie. Ciasno.
Dotarliśmy do lodowca. Trzeba się przebrać.
Białe niczym kości wielorybów belki drewna dryftowego.
But pęknięty na podeszwie wzdłóż stopy.
Nadbrzeżne skały.
Wieczorne fotografowanie.
Ponton rozwozi ludzi i ładunki do zatok.
Pakowanie nadbagażu na lotnisku w Warszawie.
Tutaj morze wyrzuca przedziwne ogranzimy na brzeg.
Obniżenie terenu i zlewisko wielu strumieni.
W końcu zatoka z basenami geotermalnymi.
Na Hornbjargu.
Wszystko mokre od opadu marznacego deszczu. Zostawiamy mokre rzeczy w przedsionku.
Ponad 500 m przewyższenia. W tle kolejni podchodzący.
Pomost w zatoce Latral.
Rzadkość – ruiny osady.
Witaminy! Po tylu dniach! Jak tu się powstrzymać?
Podejście na garb. Hornbjarg.
Trzeba się spieszyć nawet w trudnym terenie. Odpływ trwa tylko kilka godzin.
Wieje i pada. Łatwo o odmrożenia.
Sprawna akcja zjazdowa.
Kolejna malownicza przełęcz.
Po ustąpieniu wody otwiera się przed nami tunel między skałami.
W dolinach często czeka nas przeprawa przez bagno.
Kolejna zatoka.
Po tej pochylni latarnik wciąga zapasy które przypływają łodzią.
Po cały dniu wędróki nie widać żadnego końca.
Jokullbunga to najwyższy punkt na całym Hornstrandirze. Na szczycie jesteśmy już podczas załamania pogody.
But po prowizorycznej naprawie.
Wieczorne dmuchanie materca.
Na lodowcu siedem osó musi iść w jednym tempie.
Dokładnie tą ścianę musimy pokonać.
Domek ratunkowy z panelem słonecznym.
Nasze obozowisko widzane z moreny.
Tędy da sięprzejść tylko podczas odpływu.
Przeszliśmy! Buziak z radości.
Pierwsze kilometry pokazują nam że tutaj szlaku nie będzie.
W końcu z drugiej strony bariery skalnej.
Nasze cieżkie plecaki i trasa zostawiają ślady na plecach.
Przeprawa przez deltę. Idzie przypływ.
Podejście na lodowcu Drangajokull.
Wchodzimy na statek.
Przełeęcz to zawsze dobre miejsce na biwak.
Odpoczynek na lodowcu.
Fantastyczny, surrealistyczny wodospad spadający wprost na plażę.
Hornbjarg od strony doliny.
W końcu, po dwóch dniach widać fjord i zejście.
Okazały murowany dom latarnika to jedyna murowana budowla.
Próa budowania okularó na lodowiec dla zapominalskiego.
Wnętrze baraku – reliktu Zimnej Wojny.
Widok w dół. Ponad 400 m!
Odciągamy namioty i zabezpieczamy obóz przed wiatrem czym się da.
Kolejne rumowsko do pokonania.
Połać śniegu pod barierą skalną.
Rozlewisko do pokonania.
Robi się bardzo zimno. To od lodowca, którego jeszcze nie widać.
Buty pękają od ostrych skał.
Taki żarcik. To nie plaża z deską surfingową ale materac do spania. Jest aż 4C.
Przeprawa przez most z bali dryftowych.
Sprzęt do asekuracji oraz raki są absolutnie niezbędne.
Na Hornstrandirze nie ma problemów z wodą.
Biwak ponad jeziorem.
Warto było przeprawiać się przez deltę, żeby ominąć takie kaniony.
Czekamy na busa. Przerwa na suszenie namiotów i posiłek.
Po wulkanicznym piachu moża wędrować bez sandałów.
Najlepszym miejscem na nocleg jest połać śniegu.
Staramy sięzabezpieczyć bagaże przed marznącym deszczem.
Spoglądanie w przepaść.
Po dobie podróży i braku snu z radością znajdujemy miejsce na biwak.
Ścieżka wśró bażyn.
Zachód słońca przy Hornbjargu.
Po kilkunastu godzinach wędrówki przez lodowiec rozbijamy się przy pierwszych skałach.
Amerykańska baza radarowa – budynek z betonowych prefabrykatów.
Zejście do drogi krajowej. Do Isafjordur jest prawie tak daleko do Reykjaviku. Droga wzdłuż fjordów jest wiele razy dłuższa niż w linii prostej.
