Oto wybrane fotografie na których możecie obejrzeć naszą ekipę podczas ekspedycji. Zdjęcia wybrałem tak, aby zilustrować dziennik wyprawy i nasze przygody. Proponuję oglądać zdjęcia po lekturze dziennika wyprawy. Życzę miłych wrażeń! Rafał Król
Buty pękają od ostrych skał.
Wchodzimy na statek.
Ścieżka wśró bażyn.
Na Hornstrandirze nie ma problemów z wodą.
Zachód słońca przy Hornbjargu.
Na Hornbjargu.
Domek ratunkowy z panelem słonecznym.
Dokładnie tą ścianę musimy pokonać.
Widok w dół. Ponad 400 m!
Na lodowcu siedem osó musi iść w jednym tempie.
Jokullbunga to najwyższy punkt na całym Hornstrandirze. Na szczycie jesteśmy już podczas załamania pogody.
Tędy da sięprzejść tylko podczas odpływu.
Okazały murowany dom latarnika to jedyna murowana budowla.
Wnętrze baraku – reliktu Zimnej Wojny.
Nadbrzeżne skały.
Nasze cieżkie plecaki i trasa zostawiają ślady na plecach.
Białe niczym kości wielorybów belki drewna dryftowego.
Wśród traw podgląa nas sporo polarnych lisków.
Obejście jeziora.
Po tej pochylni latarnik wciąga zapasy które przypływają łodzią.
Hornbjarg od strony doliny.
Przełeęcz to zawsze dobre miejsce na biwak.
Staramy sięzabezpieczyć bagaże przed marznącym deszczem.
Rozlewisko do pokonania.
Próa budowania okularó na lodowiec dla zapominalskiego.
W ścianie.
Amerykańska baza radarowa – budynek z betonowych prefabrykatów.
Ponton rozwozi ludzi i ładunki do zatok.
Kolejne rumowsko do pokonania.
Najlepszym miejscem na nocleg jest połać śniegu.
Wszystko mokre od opadu marznacego deszczu. Zostawiamy mokre rzeczy w przedsionku.
Woda w du zym basenie ma przez cały rok 38C.
Przeprawa przez most z bali dryftowych.
Cała ekipa z bagażami w pontonie. Ciasno.
Po kilkunastu godzinach wędrówki przez lodowiec rozbijamy się przy pierwszych skałach.
Wiatr miota nami na skalnym pustkowiu.
Skalny płaskowyż wita nas wzbierajacymi jeziorami i rzekami.
Spoglądanie w przepaść.
Sprzęt do asekuracji oraz raki są absolutnie niezbędne.
Rzeki do pokonania.
Biwak ponad jeziorem.
Wędrówka przez strefę zalewaną podczsa przypływów.
Odciągamy namioty i zabezpieczamy obóz przed wiatrem czym się da.
Nasze obozowisko widzane z moreny.
Wieczorne fotografowanie.
Fantastyczny, surrealistyczny wodospad spadający wprost na plażę.
Ostrożne rozstawianie namiotów na wietrze.
But pęknięty na podeszwie wzdłóż stopy.
Tutaj morze wyrzuca przedziwne ogranzimy na brzeg.
Warto było przeprawiać się przez deltę, żeby ominąć takie kaniony.
Przeprawa przez deltę. Idzie przypływ.
Podejście na lodowcu Drangajokull.
Odpoczynek na lodowcu.
Robi się bardzo zimno. To od lodowca, którego jeszcze nie widać.
Ponad 500 m przewyższenia. W tle kolejni podchodzący.
W końcu, po dwóch dniach widać fjord i zejście.
W końcu z drugiej strony bariery skalnej.
Kolejna malownicza przełęcz.
Po dobie podróży i braku snu z radością znajdujemy miejsce na biwak.
Kolejna zatoka.
W końcu zatoka z basenami geotermalnymi.
Cała ekipa na tle fjordu w Isafjordur.
Wieczorne dmuchanie materca.
Po wulkanicznym piachu moża wędrować bez sandałów.
Wieje i pada. Łatwo o odmrożenia.
Podejście na garb. Hornbjarg.
Po ustąpieniu wody otwiera się przed nami tunel między skałami.
Pakowanie nadbagażu na lotnisku w Warszawie.
Zejście do drogi krajowej. Do Isafjordur jest prawie tak daleko do Reykjaviku. Droga wzdłuż fjordów jest wiele razy dłuższa niż w linii prostej.
Jedna z wielu przepraw przez rzekę.
Po cały dniu wędróki nie widać żadnego końca.
Dom latarnika od strony lądu to osłonięte miejsce dobre na posiłek.
W dolinach często czeka nas przeprawa przez bagno.
Lotnisko w Isafjordur. Tutaj następuje finalne pakowanie na wyprawę.
Trzeba się spieszyć nawet w trudnym terenie. Odpływ trwa tylko kilka godzin.
Przeszliśmy! Buziak z radości.
Taki żarcik. To nie plaża z deską surfingową ale materac do spania. Jest aż 4C.
Pierwsze kilometry pokazują nam że tutaj szlaku nie będzie.
Czekamy na busa. Przerwa na suszenie namiotów i posiłek.
