Dlaczego Hardangervidda?

Ponieważ to największy płaskowyż górski w całej Europie.
Ponieważ to najbliższa Arktyka jaka jest dostępna w Europie. I najbardziej wysunięty “język” Arktyki na południe na całym globie.
Ponieważ występują tam typowo polarne gatunki roślin i zwierząt (między innymi sowa śnieżna, lis polarny).
Ponieważ to największe w Europie siedlisko reniferów.
Ponieważ to tam trenowali wybitni polarnicy przed swoimi wyprawami (Roald Amundsen przed ekspedycją na Biegun Południowy).

Celem historycznym ekspedycji Hardangervidda było przypomnienie przedwojennego polskiego podróżnika i wybitnego himalaisty Jakuba Bujaka, który tuż po studiach w roku 1932 lub 1933 w maju, na nartach jako pierwszy Polak wybrał się na płaskowyż Hardangervidda. W 1939 r Jakub Bujak zdobył siódmy co do wysokości zdobyty wtedy szczyt Nanda Devi East wraz z Januszem Klarnerem ( 7434 m.n.p.m.).

Historyczne zdjęcie z ekspedycji Nanda Devi East z 1939 r- Jakub Bujak to drugi od lewej mężczyzna w koszuli w kratę. (Wędrując przez Hardangerviddę był 6 lat młodszy).

Celem sportowym było pierwsze polskie przejście Hardangerviddy zimą. Do tej pory wszystkie aktywności Polaków na Hardangerviddzie jakkolwiek trudne i niebezpieczne pod względem sportowym pozostawiały sporo do życzenia. Ekipy  korzystały z chat i wytyczonych szlaków, nie robiły pełnego trawersu, bądź też wędrowały wiosną. Aby nikt nie posądził nas o korzystanie z ułatwień takich jak noclegi w chatach czy wędrówka po wytyczonych szlakach skuterowych, zdecydowaliśmy się ruszyć na początku lutego. Ruch skuterów wytyczających zimowe szlaki dla narciarzy i otwieranie schronisk przypada bowiem na połowę marca. Problemem był bardzo króki dzień, wiele czynności takich jak rozbijanie czy składanie namiotu musieliśmy wykonywać w świetle latarek, po ciemku tak aby jak najwięcej dnia słonecznego mieć na wędrówkę na nartach.