Historia w telegraficznym skrócie
Wyspa – choć znana Arabom – przez większość historycznych czasów nie była zamieszkana. Dla Europy odkrył ją w 1505 roku Portugalczyk Pedro Mascarenhas, ale też nie doprowadziło to do kolonizacji. W 1598 roku holenderski admirał Van Warwyck nazwał wyspę Mauritius na cześć księcia Maurycego Orańskiego i wówczas pojawili się pierwsi holenderscy osadnicy pochodzący z Południowej Afryki. Holendrom zawdzięczamy dewastację pierwotnej przyrody wyspy – to oni wycięli większość z najcenniejszych drzew i wytępili m.in. jeden z symboli wyspy – największego, nielotnego gołębia, czyli dronta dodo. Nie utrzymali się jednak na Rezydencja Eureka Housewyspie i opuścili ją po ponad stu latach, w 1710 roku. Już w pięć lat później z dzisiejszego Reunion (wonczas nazywanego Ile de Bourbon) przybyli na wyspę Francuzi. Została ona wtedy przemianowana na Ile de France. Od tej pory przez cały XVIII wiek będzie trwała rywalizacja z Anglikami o szlaki morskie do Indii, a Mauritius i Reunion odegrają w niej znaczącą rolę. W 1810 przy południowych wybrzeżach Mauritiusa miała miejsce jedyna zwycięska morska bitwa Napoleona (co zostało zresztą upamiętnione na Łuku Triumfalnym), ale już kilka miesięcy później Brytyjczycy wysadzają desant na wyspie. Cztery lata później (1814) Anglicy przejmują wyspę na mocy traktatu paryskiego i wraca ona do nazwy Mauritius. Interesujące, że pozostawiono bez zmian prawo bazujące na Kodeksie Napoleona oraz większość procedur administracyjnych i cywilnych. Zapewniono także wolność praktykowania obyczajów, języka i religii dla frankofońskiej, w większości, ludności wyspy. Pierwszy gubernator Mauritiusa, Robert Farquhar, był nie tylko tym, komu zawdzięcza się zachowanie francuskich tradycji przeszczepionych do brytyjskiego imperium, ale także osobą, która przyczyniła się do powstania przemysłu cukrowniczego. A także dzisiejszy skład ludnościowy – przez cały wiek XIX sprowadzano tu najpierw niewolników z Afryki i Madagaskaru (do 1835 roku kiedy to niewolnictwo zniesiono), a potem przede wszystkim Tamilów z południowych Indii. W 1907 roku Hindusów było tu już ponad 450 tysięcy.
Od 12 marca 1968 roku Mauritius jest niepodległym państwem.
Ludność wyspy to Franko-Maurytyjczycy (2% – potomkowie dawnych kolonizatorów, ciągle mający wielkie wpływy w biznesie i finansach), Kreole, Hindusi (najliczniejsza grupa) oraz Maurytyjczycy pochodzenia chińskiego. Ma to oczywiście także odbicie w wyznaniach. Ponad 50% ludności jest hinduistami, potem najliczniejsi są muzułmanie, katolicy i buddyści. Prawdziwy „melting pot”. Ponad 90% dzieci chodzi do szkół, a poziom wykształcenia zdecydowanie się podniósł w ostatnich latach.
Mauritius do niedawna gospodarczo był uzależniony od uprawy trzciny cukrowej. Do tego dochodził przemysł tekstylny i ciągle można tutaj tanio kupić wiele produktów markowych wyprodukowanych w lokalnych fabrykach. Dzisiaj coraz większe znaczenie ma turystyka, a dochody z tej gałęzi gospodarki nieustannie rosną.
