Wyprawa do Etiopii – Historia, trasa
Słów kilka o historii w telegraficznym skrócie
Zacząć trzeba 3000 lat temu od Salomona i królowej Saby. Etiopczycy są gotowi pokazać drzewo genealogiczne rodu cesarskiego począwszy od syna wspomnianej tu pary, Menelika, a skończywszy na Hajle Sellasje. Nazwa Etiopia wywodzi się z greki („brązowe twarze”), zaś Abisynia z sabejskiego Habesz (wędrowcy). Stolicą starożytnego imperium było Aksum, a państwo to sięgało aż po Jemen na Półwyspie Arabskim. Tutaj w IV wieku uznano chrześcijaństwo za religię państwową. Z tego też okresu wywodzi się używany ciągle w liturgii, ale dziś już martwy język gyyz. Aksum upadło kilkaset lat później i z nielicznymi wyjątkami można uznać, że aż do czasów nowożytnych władza cesarzy była symboliczna, bo lokalni książęta sprawowali ją w pełni na swoim terenie. Chrześcijaństwo zaowocowało unikalną architekturą kościołów wykuwanych w wulkanicznych skałach. Jest ich ponad 200, a najsłynniejsze zostały zbudowane w Lalibeli w XII wieku. W XVI wieku Etiopia przeżyła odpowiednik naszego potopu szwedzkiego – muzułmańskie wojska Grania zalały i zniszczyły prawie cały kraj. Odrodzenie nastąpiło sto lat później za rządów cesarza Jana (Johannesa) i widocznym tego dowodem są zamki-pałace w Gonderze. Po rządach kilku kolejnych cesarzy nastąpiło ponowne rozdrobnienie dzielnicowe i dopiero Menelik II pod koniec XIX wieku ponownie zjednoczył kraj. Nie tylko zjednoczył, ale także obronił przed mającymi apetyt na kolonizację Włochami zwyciężając ich wojska w 1896 roku pod Aduą. Włochom – wykazującym się wielkim okrucieństwem – udało się podbić Etiopię dopiero w latach trzydziestych pokonując Hajle Selassje. Cesarz ten wprowadził pierwszą konstytucję, pierwszy parlament i zasłużył się także na polu edukacji, w pamięci jednak pozostał jako despota z książki Kapuścińskiego. Komunistyczny reżim, który obalił cesarstwo krwawo zapisał się w historii kraju. Dzisiejsza Etiopia ma ustrój demokratyczny z prezydentem, parlamentem i mocną władzą premiera. Kraj ma ogromny przyrost naturalny – jeśli prognozy się sprawdzą to w ciągu kilkudziesięciu lat będzie tu ponad 100 milionów ludzi i Etiopia będzie jednym z dziesięciu największych pod względem ilości ludności krajów na świecie.
Etiopia nigdy nie była bardzo bogatym krajem – góry, skały i nieliczne bogactwa naturalne przeciwdziałały stworzeniu silnego, centralnie sterowanego państwa. Dziś ciągle jest w gronie najuboższych krajów świata, a infrastruktura ciągle bliska jest temu co oglądała królowa Saba. Ale ta bieda i warunki geograficzne pozwoliły utrzymać niezależność przez cały okres w historii.
Rastafarianie
Na Karaibach potomkowie murzyńskich niewolników dowiedzieli się, że istnieje taki kraj w Afryce, który nigdy nie poddał się białym i tworzy od wieków własne państwo. Jego władcą jest lew Judy, sławny ras (książe) Teferi, bo tak brzmiało prawdziwe imię Hajle Selassje. Stąd przyjęła się i nazwa (ras Teferi ð rastafarianie), i etiopskie kolory narodowe, które przejęto na Jamajce. I tylko reggae jest karaibskie…
Trasa WYPRAWY DO ETIOPII
W Etiopii przemierzyliśmy tzw. Królewski Szlak, czyli Aksum – Lalibela – Gonder – jezioro Tana i Bahr Dar – Addis Abeba. Dodatkową atrakcją była jednodniowa wyprawa autobusem na południe od Addis Abeby do Tiya. Poruszaliśmy się głównie samolotami – można przyjąć przelicznik iż godzina lotu równa się dwóm-trzem dniom podróży samochodem. Oczywiście w porze suchej! O etiopskich liniach lotniczych mogę powiedzieć wszystko co dobre – zarówno na trasie Frankfurt-Addis Abeba, jak i na trasach wewnętrznych samoloty były punktualne, czyste, obsługa sympatyczna, a catering dobry. Do Bahr Dar przeprawiliśmy się stateczkiem (z Gonderu autobusem dostaliśmy się nad jezioro Tana).
Całość wyprawy zajęła nam 9 dni. Organizatorem wyjazdu był Logostour.
